“Eskisi gibi değil hiçbir şey. Emekliyim, emekli maaşımla geçinemiyorum. Devlet artık bunu duysun. Eskiden gıda ve giyim daha kaliteli ve daha ucuzdu. Ama şimdi kalite yok, her şey pahalı. İnsanlar bir şey alamıyor, geçim yapamıyor. İş yerine giderken çöpten sebze toplayan insanlar görüyorum. Bu hale geldik. Fakir ve zengin arasında uçurum var.”
“Sebze ve meyveler hep hormonlu. Besleniyoruz ama sağlıklı değil. Aldığımız her şey hormonlu ve kalitesiz. Ayakkabılar da pahalılaştı ama kalitesi düşük.”
“Pazardan zeytin ve peynir aldım, 140 lira. Zeytinin kilosu 280 lira, peynirin kilosu 300 lira. Mecburen gramla almak zorundayız. Yumurtayı taneyle alıyoruz. Beş kişilik bir aileyiz, artık toptan alışveriş yapamıyoruz. Birçok şeyden kısmak zorundayız. Kılık kıyafetten, yeme içmeden kısıyoruz ama yetmiyor.”
“Eskisi gibi değil hiçbir şey. Ne lezzet olarak ne de içerik olarak. Hepsi sera ürünü, hepsi hormonlu. Hiçbir şeyin kokusu yok. Sadece karın doyurmak için alıyoruz. Geçen yıl 10-15 liraya domates alırken şimdi 30-40 lira. Taze fasulye geçen yıl 15-20 lirayken şimdi 50 lira. Fiyatlar tarladan mı böyle geliyor, tezgahta mı artıyor bilmiyoruz.”
“Fiyatlar çok fazla. Türkiye’de ucuz olması gereken şeyler pahalı. Eskiden her şeyin tadı vardı, lezzeti vardı, ucuzdu. Şimdi hiçbir şey alamıyoruz ve tadı da yok. Marketlerde gramajlar düşük, pazarlarda tat yok. Ne yapacağımızı bilmiyoruz.”