Ülker’in araştırmasında Osmanlı döneminden itibaren toplumsal eğlencelerin şekillendiği yerler ve etkinlikler dikkat çekiyor. Tekke, hamam, lonca, sünnet düğünleri, kandil geceleri gibi toplu etkinliklerin yanı sıra meyhaneler, meddah gösterileri, zenneler ve Karagöz-Hacivat tiyatroları Osmanlı’da eğlence kültürünün önemli yapı taşlarıydı. Ancak eğlencenin sadece toplumsal bir olgu değil, bireysel mutluluğun da bir parçası olması gerektiğini vurgulayan Ülker, bu dönemlerde dahi mutluluğun paylaşılması gerektiği yönündeki dini öğretilere dikkat çekiyor.
Cumhuriyet dönemine geçişle birlikte eğlence kültüründe de değişim yaşandı. Kahvehaneler, sinemalar, gazinolar ve lunaparklar gibi yeni sosyal alanlar, bireysel eğlencenin ve modern hayatın birer parçası haline geldi. Ancak bu süreçte eğlenceye yönelik yaklaşım da belirgin bir şekilde dönüşüm geçirdi. Ülker’e göre, Cumhuriyet’in erken dönemlerinde Batı’dan ithal edilen balolar, tangolar ve resmi törenlerle eğlence, neredeyse elit bir olgu haline geldi. Halkın büyük kesimi için ise eğlenmek, toplum tarafından ayıplanacak bir davranış olarak görülmeye devam etti.
Murat Ülker, eğlence kavramının İslam’daki yerini de ele alarak, selamlaşmanın ve mutluluğun paylaşılmasının dinin bir gerekliliği olduğuna vurgu yapıyor. Ancak, toplumsal yapıların bu anlayıştan uzaklaştığını belirtiyor. Dini bayramlarda yapılan kutlamaların, mevlitler ve diğer dini ritüellerin de aslında birer eğlence biçimi olduğunu belirten Ülker, bu tarz etkinliklerin çoğunlukla manevi bir şükür veya toplumsal dayanışma çerçevesinde şekillendiğini ifade ediyor. Buna karşın, bireysel mutluluğun gösterilmesinin ayıplandığı bir toplum yapısına doğru evrildiğimizi söylüyor.
Ülker’in yazısında vurguladığı en önemli noktalardan biri de eğlencenin modernleşme süreciyle birlikte metalaşması. Eğlencenin, tüketim kültürünün bir parçası haline geldiğini ve bireylerin eğlenme ihtiyacının artık toplumsal beklentilerle değil, ticari unsurlarla şekillendiğini belirten Ülker, bu değişimin Türkiye’ye nasıl yansıdığını da detaylandırıyor. 1950’lerde İstanbul’da gazino kültürünün şekillenmesiyle başlayan bu süreç, eğlencenin lüks bir tüketim maddesi haline gelmesine neden oldu. Gazinolarda ünlü sanatçıları izlemek, Batı’dan gelen eğlence formlarının yerli kültürle harmanlanmasıyla daha geniş bir kitleye yayıldı.