19 yaşındaki zanlı, karakoldan kaçtıktan sonra, Şeyda Yılmaz ve bir diğer polis memuru ile karşı karşıya geldi. Olayın gidişatında, Geçti’nin ifadesi her zamankinden daha da çarpıcıydı. “Onların polis olduğunu görmedim” diyerek, suçlamalardan kurtulmaya çalışırken, aynı zamanda yaşadığı uyuşturucu bağımlılığını itiraf etti. “Ben 5 ay öncesine kadar uyuşturucu madde kullanıyordum” diyerek, adalet önünde kendine kalkan yapmaya çalıştı.
Arbede sırasında yaşananların ardında yatan acı gerçekler, Geçti’nin çelişkili ifadeleriyle daha da derinleşti. “Annemin çığlık sesini duydum” diyerek bir dram yaratmaya çalışırken, aslında kendi yaşadığı travmanın bir yansıması olduğu ortaya çıktı. Polis memuru Yılmaz’ın hayatına mal olan olay, sadece bir cinayet değil, aynı zamanda adaletin ne denli çürüdüğünün de bir kanıtıydı.
İfadesinin ardından, Geçti’nin tutuksuz yargılanma talebi, hem sosyal medyada hem de toplumda büyük bir öfkeye yol açtı. Adaletin tecellisi için mücadele edenler, Yılmaz’ın anısını yaşatmak adına seslerini yükseltmeye devam ediyor. Bu olay, yalnızca bir katilin savunmasının ötesine geçerek, toplumun güvenliği ve adalet anlayışını sorgulatıyor. Geçti’nin ifadeleri, gelecekteki yargılamaların nasıl bir sürece dönüşeceğinin de habercisi niteliğinde.
Bu cinayet davası, Şeyda Yılmaz’ın hatırasını yaşatmaya çalışan herkes için bir sınav niteliğinde. Geçti’nin savunması ve yaşananlar, adaletin sağlanması için atılması gereken adımları gözler önüne seriyor. Türkiye, bu dramın sonuçlarını ve adaletin yerini bulup bulamayacağını bekliyor.
Şeyda Yılmaz, cinayet, Yunus Emre Geçti, tutuksuz yargılama, polis memuru, uyuşturucu, ifade, arbede, adalet, cinayet davası, toplumsal öfke, annemin çığlığı, güvenlik, karakoldan kaçış, ifadesindeki çelişkiler, toplumun güvenliği, yargılama süreci, cinayet ve savunma, hak, intikam.
Yorumlar kapalı.