”Bugün beş kilo domatesten köy kahvesinden bir tane çay içiyorsan bunun mantık neresinde diye yorumu size, tüketici arkadaşlara bırakıyorum. Yorumu devlete bırakıyorum, devlet büyüklerine bırakıyorum, mantığını onlar yürütsünler. Beş kilo domatesten köy kahvesinde bir çay içebiliyorsun. Sahilde içmiyorsun, kafeteryada içmiyoruz sadece köy kahvesinde beş kilo domatesten bir tane çay içiyoruz. Beş kilo domatesten bir çay, bunu bir aile aldığı zaman bir hafta yiyebilir üç kişilik dört kişilik aile bir hafta tüketim yapabilir. Ama maalesef biz sadece ürettiğimiz malı sattığımız fiyattan bir çay içiyoruz. Sen bir hafta yiyorsun, ben bir çay içebiliyorum. Durumların bu kadar vahim olduğu, bu kadar kötü olduğu ortadadır.
Eylemin sonucu şuydu. Bayramın geleceği arefeden belliydi. Son iki yıldan beri devletimizin buğdayda, mısırda, ayçiçeğinde, pamukta, şeker pancarında yeterli fiyat vermedi. Çünkü buğday, mısır, şeker pancarı para kazandırmıyor. İşte Ege Bölgesi’nde, Güneydoğu’da Çukurova’da pamuk para kazandırmıyor. İnsanlar sebzeye yönelmiştir. Bu sebze maliyetlerinin artması sebze ekimini arttırdı ve bu sebze ekimi çok bol oldu Türkiye’de. Ve bol olmasının sebebini de burada devlet tedbirini almadı. Bunu görüyordu ve dedi ki işte bayramın geleceği arefeden belliydi. Devletin tedbir alması lazımdı.
Biz Rusya çiftçisi gibi on bin dönüm buğday ekenden, on bin dönüm mısır ekenden biri değiliz bir olamayız. Çünkü Türkiye’de her yıl mazota yüzde yüz zam geliyor. Geçen yıl 18 lira olan mazot bugün 40 lira 45 lira. Geçen yıl gübrenin çuvalı 200 lira 300 lira iken 600 lira 700 lira. Her yıl yüzde yüz maliyetlerimiz arttığı bir ülkede biz sebze tarımında ve diğer buğdayda mısırda para kazanamaz hale geldik. Mecburen karpuzdur, domatestir bu ürünleri etmek zorundayız. Katma değeri yüksek ürünleri etmek zorundayız. Katma değeri yüksek ürün ekerken de bunların dekar maliyeti domatesin kışını hesaplıyoruz 30 bin lira yazın 40 bin liraya çıkıyor maliyetimiz. Dolar kuru artıyor, mazot artıyor, ilaç artıyor, gübre artıyor ve bunların artmasını dolayı dekar maliyetlerimiz 40 bin liraya çıktı. Bugün malımızı toplayıp fabrikaya teslim etsek dekar başına 15 bin lira zarar ediyoruz. Bu ne demektir? 500 dönüm 300 dönüm domates eken adam beş milyon on milyon zarar ediyor. Zararlar çok büyük. Ciddi bir zarar var.
Yani biz sanayici değiliz biz çiftçiyiz. Bizim böyle bir maliyetlere dayanma gücümüz yok. Onun için devletimizin buna önlem alması gerekiyordu iki yıl öncesinden. İşte buğdaya biraz daha sübvanse edebilirdi. Çünkü girdi maliyetleri çok yüksek. Bunlar kendileri bizden daha iyi biliyorlar. Girdi maliyetlerinin yüksek olduğunu bildikleri halde bizim önümüzü işte buğday ekimini, mısır ekimini evet Ukrayna’dan bugün Türkiye parasına buğday getiriyor olabilirsin. Ama Ukrayna çiftçisi on bin dönüm ekiyor, bir ekiyor bir biçiyor. Biz öyle değiliz, suluyoruz, gübre atıyoruz, ilaç atıyoruz bir sürü maliyetlerimiz var. Dün çiftçilerimiz isyan eder vaziyete geldi. Artık dayanılmaz oldu, işin içinden çıkılmaz noktaya geldik. Biz bu borçlarımızı ödeyemeyiz.”
Yorumlar kapalı.